Το παπάκι των Χριστουγέννων

(Μικρές ιστορίες της Λιάτανης)

σο μεγαλώνουμε τόσο έρχονται στο μυαλό μας τα παλιά. Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών. Μόλις κοντοζυγώνουν ακούγεται να τρίζει ο μεντεσές της σκουριασμένης πόρτας των αναμνήσεων που ανοίγει…. Σε μια μικρή παλιά ιστορία …

Ήμουν μικρό παιδάκι, οι εποχές δύσκολες αλλά και γεμάτες. Πώς γίνεται αυτό; Οι γονείς με όλη την πείρα πιο δύσκολων ακόμη καιρών τα κατάφερναν… Η γιαγιά μου πάντα φρόντιζε να υπάρχει αυτάρκεια στην οικογένεια. Πέρα από τους γονείς που δούλευαν, εκείνη μεγάλωνε κότες και πάπιες για αυγά και κρέας, γαλοπούλες για τα Χριστούγεννα, κατσίκες για γάλα και κάθε χρόνο ένα γουρουνάκι που έτρωγε ότι περίσσευε από την κουζίνα φρούτα, λαχανικά μαζί με πίτουρα. Όταν δε το έσφαζαν το κρέας του είχε τέτοια νοστιμιά που δεν την ξαναγεύτηκα …

Εκείνη την χρονιά που ήμουν μικρή θυμάμαι είχε βαρύ χειμώνα και χιόνια αρκετά, η χαρά μου καθώς έρχονταν Χριστούγεννα. Το απόγευμα βλέπω την γιαγιά γυρίζοντας από τις κότες και τα υπόλοιπα ζωντανά που είχε στο Λιεπουράτι (περιοχή με λαγούς) να κρατάει στην αγκαλιά της ένα παπάκι, το οποίο ήταν γεμάτο αίματα στο κεφάλι…

- Θα το σφάξουμε.. λέει, το τσίμπησε ο κόκορας και δεν θα ζήσει….

Το κοίταξα καλά και είδα πως είχε μια τρύπα στο κεφάλι. Με πιάσανε τα κλάματα και παρακάλεσα την γιαγιά να το φροντίσω. Μου το άφησε λέγοντάς πως ήταν αδύνατον να ζήσει. ..

Πήρα και εγώ μπαμπάκι, οξυζενέ, ιώδιο και γάζες ότι είχα δει να χρησιμοποιεί η μαμά μου στις πληγές μας. Το περιποιήθηκα με όλα αυτά και στο τέλος του έδεσα και μ’ έναν επίδεσμο το κεφάλι, το έβαλα σε μια κούτα στο υπόγειο να μην κρυώνει.

Κάθε μέρα πρωί και βράδυ είχα νοσηλεία στον τραυματία. Από τα πολλά άρχισε να τρώει, τότε ήταν που πέταξα από την χαρά μου…

Έφτασαν τα Χριστούγεννα με χιόνι ως το γόνατο. Οι ετοιμασίες είχαν γίνει από την μάνα μου και την γιαγιά για το γιορτινό τραπέζι, γαλοπούλα και χοιρινό. Σειρά είχε η Πρωτοχρονιά με το καθιερωμένο κόκορα, που σφάζονταν ανήμερα για το καλό, να κάνουν με αίμα το σταυρό στην πόρτα και φυσικά μαγειρευόταν με ρύζι. Ο κόκορας ήταν εκείνος ο επιθετικός που τσίμπησε το παπάκι μου αλλά και όποιον πήγαινε στο κοτέτσι. Πολύ το χάρηκα…

Το παπάκι τελικά ανάρρωσε με αγάπη και φροντίδα, η πληγή έκλεισε ,μόνο που έμεινε φαλακρό στο κεφάλι θυμίζοντας καπουτσίνο μοναχό. Γλίτωσε από το μαχαίρι και πήγε γρήγορα στο κοτέτσι με τα υπόλοιπα παπάκια..

Μόνο που δεν θυμάμαι τι έγινε μετά. Πιθανόν η γιαγιά για να μην κλάψω δεν φανέρωσε πότε το μαγείρεψε… Εγώ πάντως την άνοιξη είχα υιοθετήσει ένα κατσικάκι…

Καλά Χριστούγεννα και δημιουργήστε μικρές πολύτιμες αναμνήσεις!!!!

καταγραφή: Σωτηρία Γ. Σύρμα

Άγιος Θωμάς Τανάγρας Δεκέμβριος 2020